wauw..vandaag (9 maart) was het dan zo ver,mijn droom ging werkelijkheid worden.Toen ik 7 jaar was zei ik tegen mijn moeder "mama, ooit ga ik in Parijs lopen" waarop mijn moeder zei' nee Esmeetje dat gaat niet lukken' omdat de doktoren net hadden vertelt dat ik vanaf mijn achtste jaar niet meer zou kunnen lopen en in een rolstoel terecht zou komen.
Maar nu, zo'n 18 jaar later stond ik er.En ik kan jullie zeggen dat het een rollercoaster aan emoties was want 3 weken voor de race kreeg ik te horen van mijn fysio dat ik 2 weken niet mocht trainen of "gewoon" hardlopen ivm een knieblessure.En daarnaast gaat mijn gezondheid niet top waardoor ik wist...dit kan de laatste keer zijn dat ik hier aan de start sta.Vlak voor de race, nog voordat we het startvak in gingen begon ik over te geven van alle spanning.Ik zag op een groot scherm dat de elite was vertrokken ,er werd afgeteld en toen was het aan mij..de eerste km liep ik nog samen met Emy maar helaas moest ik na die 2km het tempo laten gaan doordat ik het tempo niet vol kon houden (niet heel verassend na 2 weken niet trainen) heb toen ook tegen mezelf gezegd "we gaan twee dingen doen..finishen en genieten, nu kan het". En dat heb ik gedaan! Dansend ,warm gevoel in mijn buik en een rilling over mijn rug,kippenvel op de armen en een dikke glimlach ging ik het parcour over.Zoveel mensen, zo'n mooie en bijzondere sfeer..
De laatste meters alles gegeven en ja hoor..ook ik mag zeggen dat ik finisher ben op de "Semi marathon Paris"! Met tranen en een grote glimlach kwam ik de finish over. Een "mama i made it" moment..na zoveel jaar vechten, zoveel hobbels..heb ik daar gestaan! Als ik jullie lezers één ding mag meegeven...ga voor je dromen, ook al lijken ze zo ver weg of onmogelijk..ga ervoor ! Ik kan het, dus jij ook!
Reactie plaatsen
Reacties