Open Europese kampioenschappen Samorin 2024

Jaa..waar moet ik beginnen, wat een avontuur! Het avontuur was met leuke maar ook met veel dieptepunten waarover ik jullie in dit blog ga vertellen, al houd ik sommige dingen ook voor mezelf omdat ik niemand online wil kwetsen. Woensdag op donderdag nacht vertrok ik samen met een mede atleet en twee coaches die ik kende vanuit Berlijn met de auto naar Slowakije wat zo'n 12 uur rijden was, het was nieuw voor mij omdat we vorig jaar met de trein waren maar hee nieuwe dingen leren kennen kan nooit kwaad! Al heb ik veel geslapen want ja het was erg laat en die dag had ik ook nog gewoon gewerkt van 08:00 tot 18:00.Na lang rijden kwamen we aan waar Martina en Eva en alle andere lieve mensen ons aan het opwachten waren bij de ingang..ik sprong de auto uit en begon ze meteen te knuffelen, wat voelde het als thuis komen! Die dag was eigenlijk gewoon rustig..hebben spullen uitgepakt en fietsen in de ruimte gezet waar ze apart werden gehouden voor ons, helaas begon het die dag ook met tranen van een paar gebeurtenissen en vervelende gevoelens die de dag gebeurd waren, dus wat was ik blij toen ik de volgende dag mijn maatje Ron  uit Israël en Leo uit Finland in mijn armen kon sluiten.Leo & Ron heb ik vorig jaar mogen leren kennen in Slowakije,zelfde wedstrijd en ondanks dat het een jaar geleden was hebben we contact gehouden dus het was enorm fijn om elkaar weer terug te zien en hun stelde mij gerust en lieten mij voelen zoals ik me hoor te voelen.Die dag hadden we parcourverkenning.Zwemmen fietsen en het hardlopen. Zwemmen deden we al in het kanaal  en dezelfde afstand die we in de race moesten doen en brr wat was het koud, maar dat weerhield de pret niet.Samen met Ron startte ik vooraan en samen met 2 anderen liepen we het water uit , helaas stonden mijn coaches nog bij de andere kant en begon ik het erg koud te krijgen (door mijn reuma kan het erg gevaarlijk zijn om lang stil te staan met enorme koud) maar gelukkig was daar de Oran de coach van Israël die mij zijn hoodie aangaf zodat ik niet in een reuma aanval terecht zou komen.Toen de coaches kwamen moest ik de hoodie terug geven en liepen we naar het hotel alhoewel lopen..meer strompelen want in een reuma aanval kan ik niet goed lopen.Eenmaal opgewarmd kreeg ik te horen dat ons land helaas ons had afgemeld voor het fietsparcours, enorm jammer maar het stelde me gerust dat het parcour hetzelfde was als vorig jaar.De middag was enorm emotioneel.Samen met de moeder en coach van Ron om de tafel gezeten en mijn emoties los kunnen laten en vertellen hoe ik me voelde en wat er speelden en wauw wat waren ze lief! Ze hebben me veel raad gegeven, me geknuffeld , liefde gegeven, moed ingesproken..(terwijl ik dit schrijf krijg ik gewoon weer tranen in mijn ogen).Als je op een bepaald punt staat en je voelt je zó alleen, je hebt zoveel mentale pijn gekregen, je voelt je in de steek gelaten..is het zo fijn om mensen naast je te hebben die om je geven dat gevoel is gewoon niet te omschrijven.In de avond gingen we het loop parcour verkennen want die was nieuw en wat was dat gezellig! Ondanks de regen heb ik het enorm gezellig gehad met Leo en Ron.Lekker bijgekletst en het over de race kunnen hebben.

Zaterdag.. de grote dag..ik was erg zenuwachtig, maar ik had een bepaald doel (wat ik lekker voor mezelf houd 🤪.De mensen die het moeten weten , weten het denk ik wel) en dat doel, zou ik halen wat er ook voor nodig was.Ik had met mezelf afgesproken "Esmee,al val je er dood bij neer..je gaat alles geven".Na een dikke knuffel van de coach  van Israël en moeder van Ron ,liepen Ron en ik hand in hand naar de start,ik stond vooraan.Toen ik het startschot hoorde heb ik alles gegeven wat nodig was om een goede voorsprong te hebben, binnen 11:56 met een tempo van 1:38 liep ik het water uit als eerste dame, een snelle sprint richting de wisselzone.Fiets gepakt en go, plots hoorde ik 2 mannen schreeuwen "Kom op esmee,lekker gedaan man!" en plots besefte ik mij..dat zijn Kees & Fabian,mijn teamgenoten uit Nederland...wat mij zoveel meer energie gaf!Eenmaal gestart zat ik er verassend genoeg lekker in,ondanks de wind bij het water weer 30km per uur gemiddeld waardoor ik goed op schema lag.Nog steeds had ik geen vrouwen voorbij zien komen waardoor ik begon te twijfelen of ik ze niet had gemist.Terug naar de wisselzone door naar het lopen waar ik Kees en Fabian hoorde roepen "kom op Esmee,laat ze een poepie ruiken" "Kom op Esmee dit is jouw onderdeel!" en echt..het deed me zó goed en ik was zo dankbaar voor hun! we moesten 1 hele ronde en een halve.Toen ik keerde richting de loop zag ik als tempo staan 4"10 waar ik enorm blij mee was! Plots uit het niets zag ik Finland voor me liggen en ik dacht "huh..ligt die voor?" toen heb ik het op het gassen gezet ,op naar de finish..eenmaal over de finish stortte mijn lichaam ineen, ik had álles gegeven en dan nog meer.De organisatie kwam naar me toe rennen en Ron ook die me overeind hielpen en me begonnen te knuffelen.Alles kwam eruit..ook alle emoties (het besef dat ik Europees kampioen was geworden was er nog geen eens) éindelijk voelde ik liefde..toen Ron me in de armen nam zei die "you did it..you are Number one!" eerst dacht ik dat het een grap was,maar dat was het niet..Hila,de moeder van Ron stond naast het hek en ik vloog haar huilend in de armen.Toen ik mijn eigen moeder nodig had, was zij daar voor mij.Ze zei in mijn oor "you did it, i'm so proud of you dear.You are a star, you deserve this".Daarna ook nog even geknuffeld met mijn twee teamgenoten Kees en Fabian en misschien wel 100x gezegd heb hoe dankbaar ik ben dat ze kwamen kijken.Om 17:00 was de ceremonie, toen er werd gezegd "and Number one..in a time of 1 hour en 20 minutes..EsmeeAnne" hield ik het niet meer,en sommige dingen wat niet mocht zeggen of voelen zoals enorm blij zijn kwam eruit..Eva (van de organisatie)  rende met me mee richting het podium waarbij ik Martina (ook van de organisatie)  in de armen vloog. I did it..ik heb laten zien dat ik het ook waard ben, dat ik er ook mag zijn en er niet alleen maar ben voor de sier! Met de medaille in de hand kon ik niet meer dan blij zijn.Zoveel meegemaakt,zoveel vervelende dingen meegemaakt..en dan nu bepaalde mensen een poepie te hebben kunnen laten ruiken is heerlijk.Na het eten hadden we vrije tijd en ging ik samen met Ron en het team van Finland een stukje lopen , toen zei iemand uit het team van Finland "EsmeeAnne, you have a lot of energy" waarop Ron zei "no, she can finally be herself" en ik kon éindelijk zeggen...'Yes, finally... after 3.5 days I don't have to hold back anymore... I can be myself'.  Samen met hun heb ik de zonsondergang bekeken en wat was die prachtig!

Zondag ochtend vertrokken we terug naar Nederland,en wat was het enorm lastig om afscheid te nemen van iedereen..voordat ik de auto instapte zei Eva nog tegen mij (in het engels) "lieve EsmeeAnne,weet dat je mooi bent zoals je bent,volgendjaar ben jij er hoe dan ook weer bij.Want wij willen jouw erbij hebben.Wees altijd jezelf, wees niet bang want jij bent prachtig" en met die gedachte..ging ik weer naar huis.Een avontuur met een briljant randje.Deze medaille is niet alleen voor mezelf, maar ook zeker voor de organisatie van Slowakije,coaches van Finland, team Israël en in het bijzonder Leo en Ron❤️.